nowości 2024

Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy

Edward Balcerzan Domysły

Anna Frajlich Odrastamy od drzewa

Adrian Gleń I

Guillevic Mieszkańcy światła

Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra

Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji

Zdzisław Lipiński Krople

Tomasz Majzel Części

Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła

Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta

Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu

Karol Samsel Autodafe 7

Marek Warchoł Bezdzień

Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane

książki z 2023

Andrzej Ballo Niczyje

Maciej Bieszczad Pasaże

Maciej Bieszczad Ultradźwięki

Zbigniew Chojnowski Co to to

Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach

Kazimierz Fajfer Całokształt

Zenon Fajfer Pieśń słowronka

Piotr Fluks Nie z tego światła

Anna Frajlich Szymborska. Poeta poetów

Adrian Gleń Jest

Jarek Holden Gojtowski Urywki

Jarosław Jakubowski Baza

Jarosław Jakubowski Koń

Waldemar Jocher dzieńdzień

Jolanta Jonaszko Nietutejsi

Bogusław Kierc Dla tego

Andrzej Kopacki Życie codzienne podczas wojny opodal

Jarosław Księżyk Hydra

Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito w podróży

Franciszek Lime Garderoba cieni

Artur Daniel Liskowacki Do żywego

Grażyna Obrąpalska Zanim pogubią się litery

Elżbieta Olak W deszczu

Gustaw Rajmus >>Dwie Historie<< i inne historie

Juan Manuel Roca Obywatel nocy

Karol Samsel Autodafe 6

Kenneth White Przymierze z Ziemią

Andrzej Wojciechowski Budzą mnie w nocy słowa do zapisania

Wojciech Zamysłowski Birdy peak experience

City 6. Antologia polskich opowiadań grozy

PLANETA, Labirynt tożsamości 8

2016-05-28 13:52

ZIGGY STARDUST (PISZESZ SIĘ NA TO?)   
Symulujesz samego siebie. Symulujesz swoje lęki, obawy, a nawet miłość. Symulujesz bo oddziela cię od świata jakaś przezroczysta ściana z nieznanego materiału. Wiesz, że słowa mogłyby te ścianę rozbić ale... przecież przybyłeś tutaj z innej planety. Jesteś tym, który próbuje nazywać od nowa to co dla ziemian jest oczywistością. Nazywać i pokazywać w sposób jakbyś zdawał relację z planety Ziemia. Jakbyś był korespondentem międzyplanetarnym. „Starman waiting in the sky” a ja jestem pustką gestów, które nabierają figuratywności za twoją przyczyną.  Berlin miasto twojej i mojej młodości. Berlin miasto mojego być lub nie być. Żyć, przetrwać, przeżyć. Miasto, gdzie zdarto zasłonę – i Ty. Alien? Cholerna rock and rollowa dziwko, z boską twarzą, na której zarobiłeś fortunę. Kochany, kochałam Berlin bo ty tam byłeś, gdy obok mnie dzieciństwo szukało siebie. Recytowało: wodnice, rzeka – i wielka balia, na której chciałam opłynąć dookoła świat. A ty stanowiłeś definicję szczęścia choć o tym nie wiedziałeś. Kochałam Berlin bo nawet znałam budynek, który mógłby być tobą gdyby materia umiała nas naśladować. Kochałam Berlin, bo ty tam byłeś, budynki szalały wokół jakby śpiewały refren światła. Od dziecka spaceruję cmentarzami. Kiedyś facet, którego kochałam wziął mnie na spacer i zaprowadził na cmentarz... miałam na sobie czarną suknię w cekiny i czarny welon... byłam wtedy wdową po samej sobie... cmentarz był zamknięty jakby na znak, że cmentarz to nie miejsce z grobami ale to co za murami cmentarza – to miasto i ci ludzie, czyż nie są martwi? Frywolność ciasteczka z malinami i sentymentalny sklep z antykami. Zaprosimy do tańca połykaczkę ognia? Zaprosimy porzucone przez czas przedmioty? Zaprosimy klauna i karuzelę żeby było śmieszniej? Zaprosimy. Już mam to na rękach. Kosmiczny pył. Już to widziałam gdy spacerowałam środkiem ulicy. Gwiezdny pył, złocisty i srebrny jak miniaturowe wykrzykniki i znaki zapytania. I zachód słońca, który należał tylko do ciebie. Jakby ten ziemski zachód gwiazdy zwanej Słońcem przypomniał ci zachód kilku słońc na twojej planecie. Na skraju jakiegoś miasta. Jak nad przepaścią. Do teraz będziemy się sprzeczać nad ilością tych zachodzących słońc. Ile ich było? Jedno? Dwa? Kilka? I znów paramy się trudem podążania. I znów próbuję nazywać kogoś przyjacielem.

© Ewa Sonnenberg