Latawiec Bogusława

(zm. 01.11.2021 r. w Poznaniu) – poetka, prozaiczka, eseistka. Redaktorka miesięcznika „Nurt” (1974-1982), naczelna redaktorka miesięcznika kulturalnego „Arkusz” (1991-2003). Mieszkała w Poznaniu. Laureatka wielu nagród literackich, m.in. Nagrody im. Tadeusza Peipera (1970), Nagrody PEN Clubu za całokształt twórczości poetyckiej (1993), Nagrody im. Józefa Łukaszewicza (2004). Nominowana do Nagrody Cogito (2008). Wydała m.in. zbiory opowiadań: Solarium (1969), Pusta szkoła (1987); powieści: Nie widziałam tak długiej chorągwi (1965), Ogród rozkoszy ziemskich (1976), Ciemnia (1989, 1995, FORMA 2012), Kochana Maryniuchna (2003); zbiory esejów: Gęstwina (2001), Zegary nie do zatrzymania. Literackie portrety, listy, szkice (2012), tomy wierszy: Otwierają się rzeki (1965), Całe drzewo zdania (1970), Przestrzenie (1975), Z żywych jeszcze źrenic (1981), Powidok. Wiersze z lat 1980-1991 (1992), nigdy całości (1995), Razem tu koncertujemy (1999), Odkrytki (2007), Gdyby czas był ziemią (2011), Zmowy (FORMA 2015), Pierzchające ogrody (FORMA 2018), Nieoznakowany szlak (FORMA 2021), a razem z Edwardem Balcerzanem II tempo raddoppiato a cura di Andrea Ceccherelli e Lorenzo Costantino con una nota introduttiva di Jarosław Mikołajewski (Rzym 2011). J. Grądziel-Wójcik i P. Łuszczykiewicz wydali naukową monografię Bogusława Latawiec: Portret podwojony (2016), uzupełnioną o antologię wierszy, prozy i wypowiedzi o literaturze.