Części

Tomasz Majzel

Tomasz Majzel jest znany z tego, że pisze krótko, zwięźle, powściągliwie na zasadzie: „Mało słów / dużo »nie wiem«”. Poeta zapisuje, notuje mijający czas, filozofuje z przekornym poczuciem humoru, chwyta paradoksy i aforyzmy. Zajmują go spacery po parku i sprawy ostateczne.
„Każdy, kogo dzisiaj spotkałem, obserwował to, co ja. I każdy widział coś innego” – relatywizuje. A potem pyta pół żartem, pół serio: „Czy pisarstwo jest chorobą zakaźną?”. Wprowadza też dziwaczną postać Sebastiana – i bawi się tym współczesnym, oryginalnym Panem Cogito. Cały czas stara się łapać nieuchwytną rzeczywistość, mając świadomość, że nieustannie jest jakiś koniec – i jakiś początek.
Marek Czuku

Części Tomasza Majzela pochłonąłem na raz w całości!
Bo nie jest tak, że wyłącznie tom Części składa się z części – to Tomek Majzel, jak każdy z nas, z nich się składa. Jak każdy, kto opowiada – a czyż nie opowiadamy wszyscy – poeta z właściwymi sobie wnikliwością i umiejętnością dostrzegania i objawiania przez nienazywanie, dzieli się swoimi olśnieniami zwykłych dni obserwowanych z niezwykłą wrażliwością. O tym, co go w tym czasie szczególnie zajmuje – a jest to poczucie uświadomionego przemijania – mówi, że nie potrafi jasno napisać, bo akt zapisywania sam w sobie jest potwierdzeniem ulotności i kruchości wszelkiego istnienia.
W Częściach Tomasza Majzela części siebie: swoich zawahań, zawieruszeń, pytań – odpowiedzi na nie i ucieczek od nich – znajdzie każdy. Czasami poprzez ich brak, czasem w prostocie odpowiedzi, nieraz w intymnych przygodach metafizycznych Sebastiana, który, przynajmniej w części, bywa kaskaderem naszych uczuć, odczuć...
Marek Maj


recenzje, noty:
*


promocje:
*


współfinansowane ze środków Miasta Szczecin