Eugène Guillevic
(1907-1997), najwybitniejszy poeta francuski pochodzenia bretońskiego, przywiązywał do niego wielką wagę, ponieważ uważał, że kamienne menhiry, symbole małej celtyckiej ojczyzny, o wiele silniej wpłynęły na jego poezję niż paryskie ulice, gdzie spędził większość lat swojego długiego życia. W roku 1942 zadebiutował znakomitym tomem wierszy Terraqué, który uznany został za manifest poezji realistycznej. Ten „powrót do rzeczy, do przedmiotu”, kończący w poezji francuskiej epokę nadrealistycznej retoryki, nasycony był wspomnieniami z dzieciństwa spędzonego w Bretanii i zadziwiał konkretnością i głębią refleksji filozoficznej. Poeta (określający swoją poezję „podrealizmem”) dążył do zwięzłości, perfekcji, metafizycznej zadumy nad integralnym światem fizyczno-duchowym, do eksploracji żywiołów. Większość późnych wierszy Guillevica, który zmierzał do harmonii i wyższej zgody na świat, a nawet do radości życia, określić można mianem epifanii: poeta jest w samym sercu świata i zapisuje szczęście.
Kazimierz Brakoniecki
recenzje, noty:
* "Wydawnictwo >>Forma<<, czyli literatura w formie", https://www.facebook.com/poetaadamiks, 22.05.2025
* "Mieszkańcy światła", https://sztukater.pl, 08.02.2025
* "Myśleć przez rzeczy", Nowe Książki, 1/2025
* "Mieszkańcy światła [Paciorki 8, fragment]", eleWator, 3-4/2024
promocje:
*
książkę wydano dzięki dofinansowaniu Centrum Polsko-Francuskiego Côtes d’Armor-Warmia i Mazury w Olsztynie
