Kántor Péter

(ur. w 1949 r. w Budapeszcie) – węgierski poeta, tłumacz i prozaik. Studiował anglistykę i rusycystykę (1968-1973) oraz hungarystykę (1975-1978) na Uniwersytecie im. Lóránda Eötvösa w Budapeszcie. Zdobywca wielu nagród i stypendiów, w tym: Zsigmonda Móricza (1980), László Wesselyego (1990) za najlepszy przekład roku, Tibora Déryego (1991), Milána Füsta (1992), Attili Józsefa (1994), Fundacji Sorosa (1994, 1999), Istvána Vasa (2004), Nagrody dla Najlepszej Książki Poetyckiej dla Dzieci (2004), a także Wieńca Laurowego Węgier (2007). Po studiach pracował w budapeszteńskich gimnazjach, potem był wolnym strzelcem, zajmował się literaturą i przekładami. Od 1984 do 1986 roku współpracował z miesięcznikiem „Kortárs”, po czym przez dwa lata pracował w dziale zagranicznym agencji prasowej. W 1991 roku wyjechał do USA na roczne stypendium Fulbrighta. W latach 1997-2000 prowadził dział poezji w tygodniku „Élet és irodalom”. Wydał tomy poetyckie: Kavics (Kamyk, 1976), Halmadár (Ryba-ptak, 1981), Sebbel-lobbal (Migiem-pędem, 1983), Grádicsok (Schody, 1985), Hogy nő az ég (Jak rośnie niebo, 1988), Napló 1987-1989 (Dziennik 1987-1989, 1991), Fönt lomb, lent avar (U góry liście, na dole ściółka, 1993), Mentafű (Mięta, 1994), Bucsú és megérkezés (Pożegnanie i przyjazd, 1997), Lóstaféta (Konna sztafeta, 2002), Kétszáz lépcső föl és le (Dwieście stopni w górę i w dół, 2005), Trója-variációk (Wariacje trojańskie, 2008), Megtanulni élni, versek 1976-2009 (Nauczyć się żyć, wiersze z lat 1976-2009; 2009), Köztünk maradjon, versek 2009-2012 (Niech to zostanie między nami, wiersze z lat 2009-2012; 2012), Valahol itt, versek 2012-2017 (Gdzieś tu, wiersze z lat 2012-2017; 2017) oraz tom prozy Egy kötéltáncos feljegyzéseiből (Zapiski linoskoczka, 2016). Zajmuje się również przekładem literackim; opublikował antologię poezji brytyjskiej Új kabát, utolsó esély (Nowy płaszcz, ostatnia szansa, 1993), przetłumaczył powieści Borysa Pilniaka Nagi rok i Aleksego Remizowa Siostry krzyżowe.
W Polsce twórczość Pétera Kántora prezentowana była w czasopismach „Literatura na Świecie”, „Czas Kultury”, „Tak i nie”, a także w antologiach: Z węgierskiego na nasze (1998), Węgierskie lato (2010) i Dojść do słonecznej strefy (2010). Jego wiersze tłumaczyli: Anna Górecka, Feliks Netz, Jerzy Snopek i Bohdan Zadura.
FORMA opublikowała wybór wierszy Czego potrzeba do szczęścia (FORMA 2018) w przekładzie Bohdana Zadury.