MKWANTY JĘZYKOWE 5
Ukazując choćby fragmentarycznie ten inny trudny do nazwania świat przeżyć duchowych. Uwidaczniać to co niewidoczne to jakby formuła dobrej poezji. Jest to rodzaj sytuacji lirycznej, w której podmiot liryczny przeobraża ciało cielesne w ciało duchowe. Materię w myśl.
Ekspansja duchowa następuje z wyrażeniem samego siebie. Relacje ze światem materialnym nie przystają do relacji ze światem duchowym. Oba te światy rozmijają się tworząc dwa odrębne światy.
Ta nieprzystawalność tworzy dzieło sztuki jako coś niepowtarzalnego i unikatowego.
Ja przeobrażone na wiele różnych ról za każdym razem staje się łącznikiem między światem materialnym i światem duchowym. Niewyrażalne jest to, co jest poza światem. Nieprzekładalne ani na zdania ani na fakty.
© Ewa Sonnenberg