Edward Balcerzan Domysły
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Tomasz Majzel Części
Karol Samsel Autodafe 7
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Edward Balcerzan Domysły
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Tomasz Majzel Części
Karol Samsel Autodafe 7
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Andrzej Ballo Niczyje
Maciej Bieszczad Pasaże
Maciej Bieszczad Ultradźwięki
Zbigniew Chojnowski Co to to
Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Kazimierz Fajfer Całokształt
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Anna Frajlich Szymborska. Poeta poetów
Adrian Gleń Jest
Jarek Holden Gojtowski Urywki
Jarosław Jakubowski Baza
Jarosław Jakubowski Koń
Waldemar Jocher dzieńdzień
Jolanta Jonaszko Nietutejsi
Bogusław Kierc Dla tego
Andrzej Kopacki Życie codzienne podczas wojny opodal
Jarosław Księżyk Hydra
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito w podróży
Franciszek Lime Garderoba cieni
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Grażyna Obrąpalska Zanim pogubią się litery
Elżbieta Olak W deszczu
Gustaw Rajmus >>Dwie Historie<< i inne historie
Juan Manuel Roca Obywatel nocy
Karol Samsel Autodafe 6
Kenneth White Przymierze z Ziemią
Andrzej Wojciechowski Budzą mnie w nocy słowa do zapisania
Wojciech Zamysłowski Birdy peak experience
City 6. Antologia polskich opowiadań grozy
Pewnego dnia niedźwiedź obżerał się koniną, jako że udało mu się upolować starą szkapinę. Na to nadszedł lis, a z pyska ciekła mu ślina, gdy tylko pomyślał o smacznych kąskach. Podkradł się więc i przebiegając pełnym pędem, chwycił tłusty kawałek mięsa. Jednakże niedźwiedź błyskawicznie machnął łapą i złapał lisa za koniec rudej kity; i od tego czasu lis ma biały koniec ogona.
– Chodźże tutaj! – zawołał niedźwiedź. – Nauczę cię, jak łapie się konie!
Tak, tego lis bardzo chciałby się nauczyć, ale nigdy nie znalazł w sobie tyle odwagi, aby zbliżyć się do koni.
– Jeśli kiedyś zobaczysz konia, który leży na rozsłonecznionym wzgórzu i śpi, uczep się mocno zębami jego długiego ogona. Tylko pamiętaj, aby porządnie ugryźć! – rzekł niedźwiedź.
W niedługim czasie lis rzeczywiście znalazł konia, który leżał na spowitym słońcem wzgórzu i mocno spał. Uczynił to, co poradził mu niedźwiedź: uczepił się końskiego ogona i ugryzł z całych sił. Koń zerwał się ze snu, kopał chwilę wokół siebie na oślep, a następnie ruszył z kopyta przez lasy i góry. Lis oczywiście był przez cały czas wleczony za nim po ziemi. Przy tym został tak obdarty ze skóry i poturbowany, że stracił wzrok i słuch. W pewnej chwili przebiegali koło zająca.
– Hej, lisie, a dokąd to ci tak spieszno?! – zawołał za nim zając.
– Ach, zającu, wydaje mi się, że jadę pośpieszną pocztą! – zajęczał lis.
Wtedy zając nie wytrzymał: przysiadł na tylnych łapach i okropnie śmiał się od ucha do ucha. Ubawiło go to, że lis w tak wytworny sposób podróżował pocztą.
Od tego czasu lis nigdy już nie próbował polować na konie.
Tak więc tym razem niedźwiedź okazał się sprytniejszy. Normalnie, przecież każdy wie, jest on łatwowierny jak troll.
►oficjalna strona internetowa autora