Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Andrzej Ballo Bodajże
Wenanty Bamburowicz Masy powietrza
Maciej Bieszczad Miejsce spotkania
Kazimierz Brakoniecki Oumuamua. Atlas wierszy światologicznych
Roman Ciepliński Schyłek
Zbigniew Chojnowski Tarcze z pajęczyny
Zbigniew Chojnowski Tyle razy nie wiem
Wojciech Czaplewski Dzieje poezji polskiej
Marek Czuku Nudne wiersze
Tomasz Dalasiński Przystanek kosmos i 29 innych pieśni o rzeczach i ludziach
Michał Filipowski Licytacja kamienia
Anna Frajlich Powroty [wiersze zebrane. tom 2]
Anna Frajlich Przeszczep [wiersze zebrane. tom 1]
Paweł Gorszewski Uczulenia
Jarosław Jakubowski Dzień, w którym umarł Belmondo
Bogusław Kierc Był sobie
Andrzej Kopacki Gra w hołybkę
Zbigniew Kosiorowski Metanoia
Franciszek Lime Formy odbioru. Poetyckie przekazy z Bezrzecza i Szczecina
Piotr Michałowski Światy równoległe
Dariusz Muszer Baśnie norweskie. tom 2
Ewa Elżbieta Nowakowska Gwiazda drapieżnik
Halszka Olsińska Przebyt
Uta Przyboś Jakoby
Agnieszka Rautman-Szczepańska Wypożyczalnia słów
Karol Samsel Autodafe 5
Karol Samsel Fitzclarence
Julia Anastazja Sienkiewicz Wilowska Planetoida, pechowy graf i wielka filozofia. Opowieści z przedwojennego Tuczna i okolic
Bartosz Suwiński Dutki
Inka Timoszyk Nieskończoność podróży
Sławomir Wernikowski Partita
Alex Wieseltier Krzywe zwierciadło
Kenneth White Ciało absolutu
City 5. Antologia polskich opowiadań grozy
eleWator. antologia 2012-2021. proza
Henryk Bereza. Krystyna Sakowicz. Korespondencja
O czym dziś jestem? Prawdopodobnie o niczym, tak jak ty. Jednak nic to nie błahostka, Bóg z niczego zrobił świat, składający się z miliardów galaktyk, na co musiało pójść sporo materiału, nawet jeśli tworzywem było nic. Ale skupmy się raczej na naszym czysto ludzkim tu i teraz. Bo na przykład co rano budzi cię głód, czyli coś, co pragnie cię unicestwić, sprowadzić do zera. Jeśli nie nakarmisz swego głodu, on nakarmi się tobą, wtrącając cię w niebyt. Ewentualnie porzuca cię ktoś miły i wtedy odczuwasz nieznośną pustkę; nicość objawia się wówczas jako „niktość” (by tak rzec). Można być bogatym, sławnym i nawet kochanym, ale ponieważ odchodzi ktoś, kogo TY kochasz, wpadasz w przepaść „niktości”. Nicości lub „niktości” nie lękają się ponoć buddyści. Dążą oni świadomie do nirwany, zakładając, że ten, kto znikł, niczego ani nikogo nie żałuje i to jest koniec jego cierpień. Niby tak, rozumowanie to wydaje się logiczne, można by tylko zapytać, dlaczego sam Budda Śakjamuni ciągnął swoje życie aż do osiemdziesiątki, zamiast już za młodu wstąpić w nic i uwolnić się od obmierzłego świata. No tak… Jednak do jakiego stopnia „nic” bywa realne? Gdyby istniało pozytywnie, byłoby czymś a nie niczym i tym samym likwidowałoby się jako nic. A jeśli nie istnieje, no to nie istnieje i cały problem upada. Rzecz wydaje się dziwnie paradoksalna, oksymoroniczna i arcytrudna. Może zrobiłem błąd, zaczynając mój dzisiejszy wpis do „Błędnika” od deklaracji „Jestem o niczym”? Może temat mnie przerasta? No cóż, a jeśli „Błędnik” lubi, kiedy jego autor błądzi i tym samym potwierdza sens tytułu książki? Przyjmijmy, że właśnie tak jest i wobec tego nie będę już nic w moim dzisiejszym zapisie zmieniał. Dobrze?