nowości 2025

Maria Bigoszewska Gwiezdne zwierzęta

Jan Drzeżdżon Rotardania

Anna Frajlich Pył [wiersze zebrane. tom 3]

Tomasz Hrynacz Corto muso

Jarosław Jakubowski Żywołapka

Wojciech Juzyszyn Efemerofit

Bogusław Kierc Nie ma mowy

Andrzej Kopacki Agrygent

Zbigniew Kosiorowski Nawrót

Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito na grzybach

Artur Daniel Liskowacki Zimno

Grażyna Obrąpalska Poprawki

Jakub Michał Pawłowski Agrestowe sny

Uta Przyboś Coraz

Gustaw Rajmus Królestwa

Karol Samsel Autodafe 8

Karol Samsel Cairo declaration

Andrzej Wojciechowski Nędza do całowania

książki z 2024

Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy

Edward Balcerzan Domysły

Henryk Bereza Epistoły 2

Roman Ciepliński Nogami do góry

Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3

Anna Frajlich Odrastamy od drzewa

Adrian Gleń I

Guillevic Mieszkańcy światła

Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra

Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji

Zdzisław Lipiński Krople

Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden

Tomasz Majzel Części

Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła

Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta

Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu

Karol Samsel Autodafe 7

Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III

Marek Warchoł Bezdzień

Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane

PONIEWCZASIE. Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki » PONIEWCZASIE. Niklewiczowa Maria

PONIEWCZASIE. Niklewiczowa Maria

2016-07-24 14:37

NIKLEWICZOWA MARIA (1892-1985). Sporo rewelacji o tęsknocie („tęsknicy niestrudzonej”), osamotnieniu, smutku, rozpaczy, a przede wszystkim o duszy: „Gdziekolwiek pójdę, gdziekolwiek się ruszę, / W mych dłoniach wszędy niosę czyjąś duszę, // A moją duszę dłonie czyjeś niosą / Przez ciche łąki, wysrebrzone rosy”.
Prawdopodobnie najciekawiej prezentują się wiersze miłosne Niklewiczowej („Spragnione wargi moje / Niech w kielich twój zanurzę i słodyczą poję”), ale powinniśmy uważnie prześledzić „Kołysanki” i zgłębić „Błękity”, dla których nie mam większej cierpliwości:

Dałabym siebie za nic, za nic,
Gdyż to, co czuję, jest bez granic,
Jak sfer bezkresny pęd i granie.

Maria Niklewiczowa: „Taniec poezji”. Nakładem Księgarni i Składu Nut Perzyński, Niklewicz i Spółka, Nowy-Świat 21, Warszawa 1922, s. 173

[7 IV 2013]
© Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki