Maria Bigoszewska Gwiezdne zwierzęta
Tomasz Hrynacz Corto muso
Jarosław Jakubowski Żywołapka
Wojciech Juzyszyn Efemerofit
Bogusław Kierc Nie ma mowy
Andrzej Kopacki Agrygent
Zbigniew Kosiorowski Nawrót
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito na grzybach
Jakub Michał Pawłowski Agrestowe sny
Gustaw Rajmus Królestwa
Karol Samsel Autodafe 8
Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy
Edward Balcerzan Domysły
Henryk Bereza Epistoły 2
Roman Ciepliński Nogami do góry
Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3
Anna Frajlich Odrastamy od drzewa
Adrian Gleń I
Guillevic Mieszkańcy światła
Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden
Tomasz Majzel Części
Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła
Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta
Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu
Karol Samsel Autodafe 7
Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III
Marek Warchoł Bezdzień
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
PROMIŃSKI MARIAN (1908-1971). „Dyrdał” i „ciumam”. To Marian Promiński, a raczej jego polszczyzna, którą obserwujemy w opowiadaniu „Bomba” z 1948 roku. Zawsze ulegam polszczyźnie: „Do widzenia, koteczku, ciumam jeszcze raz twoją miłą buźkę i dziękuję za wszystko”.
Nie przeoczmy również dyrdania („pociąg dyrdał przed siebie mocno dudniąc i spiesząc się”), kto nie kocha języka ojczystego, kto nie interesuje się naszą literaturą, szczególnie zaś poezją, ten jest w moich oczach bezpowrotnie stracony. Nie przesadzam, choć lubię tu i ówdzie przesadyzmy, a nawet tędy i siędy.
[30 XI 2017]
© Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki
