Kazimierz Brakoniecki Oumuamua. Atlas wierszy światologicznych
Tomasz Dalasiński Przystanek kosmos i 29 innych pieśni o rzeczach i ludziach
Piotr Michałowski Światy równoległe
Karol Samsel Autodafe 5
City 5. Antologia polskich opowiadań grozy
Kazimierz Brakoniecki Oumuamua. Atlas wierszy światologicznych
Tomasz Dalasiński Przystanek kosmos i 29 innych pieśni o rzeczach i ludziach
Piotr Michałowski Światy równoległe
Karol Samsel Autodafe 5
City 5. Antologia polskich opowiadań grozy
Andrzej Ballo Albowiem
Alina Biernacka Kiedyś, jednak. Wiersze wybrane (1977-2020)
Maria Bigoszewska Złodziejska kieszeń
Jarosław Błahy Zaklęty w szerszenim gnieździe
Nicolas Bouvier Na zewnątrz i wewnątrz
Roman Chojnacki Pasterz słoneczników
Roman Ciepliński Życie zastępcze
Wojciech Czaplewski Książeczka wyjścia
Marek Czuku Róbta, co chceta
Adrian Gleń M [małe prozy]
Małgorzata Gwiazda-Elmerych Zapojutrze
Tomasz Hrynacz Emotywny zip
Tomasz Hrynacz Pies gończy
Jarosław Jakubowski Bardzo długa zima
Jarosław Jakubowski Ciemna Dolina
Lech M. Jakób Ćwiczenia z nieobecności
Zbigniew Kosiorowski Zapodziani
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito
Bogusława Latawiec Nieoznakowany szlak
Ryszard Lenc W cieniu Golgoty
Artur Daniel Liskowacki Cukiernica pani Kirsch (wydanie 2)
Artur Daniel Liskowacki Eine kleine (wydanie 4)
Artur Daniel Liskowacki, Bogdan Twardochleb Przybysze i przestrzenie. Szkice o pisarzach szczecińskich
Joanna Matlachowska-Pala Bezpowrotne
Piotr Michałowski Dzień jest wierszem, świat kolorem
Dariusz Muszer Dzieci krótszej nogi Syzyfa
Marek Pacukiewicz Wieki średnie
Małgorzata Południak Podróżowanie w przestrzeni
Karol Samsel Autodafe 4
Grzegorz Strumyk Wyjście
Michał Trusewicz Przednówki
(ur. w 1966 r. w Szczecinie) – poeta, prozaik, eseista, instruktor teatralny. Mieszka w Szczecinie. Współpracownik wydawnictwa tematycznego The Serpent.pl. Jest współautorem książek: Tożsamość kulturowa i pogranicza identyfikacji (2005), Kanon i obrzeża (2005), autorem eseju Literatura jako lustro. O projekcji i odbiciach fizjologicznych w twórczości Leo Lipskiego (FORMA 2009) i zbioru opowiadań Rzeźnik z Niebuszewa (DK13MUZ / FORMA 2019). Jego opowiadania znalazły się w antologiach współczesnych polskich opowiadań: 2011 (FORMA 2011), 2017 (FORMA 2017) i 2020 (FORMA 2020). Był wokalistą grup punk rockowych: Zwolnienie Warunkowe i Zenon Reagan.
2011. Antologia współczesnych polskich opowiadań to wybór najnowszej prozy reprezentantów kilku pokoleń, a wśród nich wielu znakomitych pisarzy o różnych poglądach artystycznych. W tomie przeważają teksty napisane specjalnie do niego, ani jedno z trzydziestu opowiadań nie znalazło się wcześniej w żadnej książce, a dwadzieścia osiem z nich to publikacje premierowe.
Teksty były pisane specjalnie do tej antologii, warto więc spojrzeć na zawarte w tomie opowiadania jako na jedną całość, a być może wtedy w umyśle czytelnika powstanie obszerna powieść zatytułowana 2017.
Trzydzieści jeden opowiadań napisanych przed marcem 2020 roku. Zbiór wielogłosowy, a przede wszystkim różnorodny tematycznie i stylistycznie.
Jarosław Błahy
Dokonana przez autora Literatury jako lustra interpretacja Piotrusia Leo Lipskiego, dowodzi, iż w dziele pisarza uchodzącego za niezwykle „męskiego”, można odnaleźć wiele pierwiastków żeńskich. Jarosław Błahy wykazuje, iż wbrew powszechnie przyjętym, stereotypowym formułom kanonicznym, teksty literackie Lipskiego są permanentnie fenomenalne i w ten sam sposób ewidentnie pomijane i eksterminowane. Być może dlatego, że Piotruś – jak dowodzi Błahy – jest takim opisem naszej natury, którego nie chcemy zaakceptować; natury wyrażającej się w tym, że gdy konamy, wszystkim życzymy konania, a gdy cierpimy – cierpienia.
Jarosław Błahy
Nagroda Literacka „Jantar” 2019 (nominacja)
Rzeźnik z Niebuszewa to swoista odyseja grozy. Błahy misternie łączy ze sobą literaturę konfesyjną, autobiograficzną oraz filozoficzną i niczym zręczny akrobata żongluje trzema rodzajami literackimi. Faktografia błyskotliwie miesza się tutaj z eseistycznymi talentami autora. Ten nietuzinkowy zbiór tekstów, który jest właściwie minipowieścią, fascynuje, wciąga i skrajnie przeraża.
Jarosław Błahy
Proza Jarosława Błahego jest burzliwa jak fermentujące wino, transowa jak bełkot orfickiej wyroczni i obrzydliwa jak mięso koźlęcia gotowanego w mleku matki. Czerpie ona energię z żywiołów dionizyjskich, chtonicznych, transgresywnych, ufając bardziej ciągłemu, niezniszczalnemu, żeńskiemu zoe niż autonomicznemu, autodestrukcyjnemu, męskiemu bios.