(ur. w 1962 r. w Wólce Krowickiej k. Lubaczowa) – poeta. Laureat Nagrody im. Kazimiery Iłłakowiczówny (1991), Nagrody Literackiej im. Barbary Sadowskiej (1994), Nagrody Niemiecko-Polskich Dni Literatury w Dreźnie (1998), Hubert Burda Preis (2007), Nagrody Literackiej Gdynia (2006, 2009), Nagrody Literackiej NIKE (2009) i Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius (2012). Wydał tomy wierszy: Nenia i inne wiersze (1990), Peregrynarz (1992), Młodzieniec o wzorowych obyczajach (1994), Liber mortuorum (1997), Kamień pełen pokarmu. Księga wierszy z lat 1987-1999 (1999), Przewodnik dla bezdomnych niezależnie od miejsca zamieszkania (2000), Daleko stąd zostawiłem swoje dawne i niedawne ciało (2003), Przyczynek do nauki o nieistnieniu (2003), Dzieje rodzin polskich (2005), Poezja jako miejsce na ziemi (2006), Piosenka o zależnościach i uzależnieniach (2008), Rzeczywiste i nierzeczywiste staje się jednym ciałem. 111 wierszy (2009), Oddam wiersze w dobre ręce (2010), Imię i znamię (2011), Podaj dalej (2012), 10 wierszy na wszelki wypadek (FORMA 2012, w: Krzysztof Hoffmann Dubitatio. O poezji Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego), Antologia (2013), Kochanka Norwida (2014), Tumor linguae (Wiedeń 2015), Jasnowidzenie (FORMA 2015, w: Grzegorz Tomicki Po obu stronach lustra. O poezji Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego), Nie dam ci siebie w żadnej postaci (2016), My się chyba znamy. 111 wierszy (2018), To ciało mogło być moje (Sofia 2017), Dwie główne rzeki (2019), Gdyby ktoś o mnie pytał (2020), Ciało wiersza (2021) oraz tom prozy Zaplecze (2002). Wybory wierszy ukazały się m.in. w języku angielskim, bułgarskim, czeskim, hiszpańskim, litewskim, niemieckim (3 tomy), serbskim (2 tomy), słoweńskim, ukraińskim i włoskim. Na www FORMY prowadzi blog "PONIEWCZASIE. Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki" – http://www.wforma.eu/poniewczasie-eugeniusz-tkaczyszyn-dycki.html.
