Maria Bigoszewska Gwiezdne zwierzęta
Tomasz Hrynacz Corto muso
Jarosław Jakubowski Żywołapka
Wojciech Juzyszyn Efemerofit
Bogusław Kierc Nie ma mowy
Andrzej Kopacki Agrygent
Zbigniew Kosiorowski Nawrót
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito na grzybach
Jakub Michał Pawłowski Agrestowe sny
Gustaw Rajmus Królestwa
Karol Samsel Autodafe 8
Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy
Edward Balcerzan Domysły
Henryk Bereza Epistoły 2
Roman Ciepliński Nogami do góry
Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3
Anna Frajlich Odrastamy od drzewa
Adrian Gleń I
Guillevic Mieszkańcy światła
Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden
Tomasz Majzel Części
Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła
Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta
Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu
Karol Samsel Autodafe 7
Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III
Marek Warchoł Bezdzień
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Odosobnienie jest słowem paradoksalnym. Mówi zarazem o osobności i o oddzieleniu od innych osób, ale też odosobnia, „odwołuje” osobność. Ostatnio często doświadczam takiego od-osobnienia. Moja osobność się rozszczepia. Nie tylko świadomościowo. Dotknąłem nad ranem prawą ręką swojej lewej dłoni – i nie miały jednego „właściciela”. Dotykający różnił się od dotykanego. Coś podobnego zdarza się, kiedy przykładamy rękę do miejsca, które boli.
Te, pozornie błahe, myślątka odsłaniają mi dostęp do poczucia jakiejś „niemojości” ciała. Ciało nie jest „moje”, nie jest moją własnością. Jest „nośnikiem” rozmaitego typu kompozycji biologicznych, intelektualnych i duchowych – obszerniejszych od – dającej się pojąć – własności. Jest odosobnione.
© Bogusław Kierc
