Nic z wami nie muszę.
Wracać po szerokich znaczeniach wersów,
luźnych lub dosadnych, zależy od ilości sylab.
Ale mogę i wychylam się za każdym razem,
kiedy wchodzisz w zakręt, nawet łagodnie.
Nie udaję, bez mrugania, wysiłku, westchnień.
Nawijam na palec linkę, wieloryba, lekkie nakrycie.
Do którego mrugasz, gdy przewijam na podglądzie
sny, dojścia, wyjścia, jakby tkane nitki przeplatały
transparentne wspomnienia tamtych dni, kiedy leżałyśmy
na trawie i przyglądałyśmy się merynosom.
A co z falą? – podmywającą, uderzającą, wygarniającą.
Co z tym wszystkim na dnie albo zaplątanym w sieci?
Ponacinane palce, krople krwi wsiąkające w piasek.
A ty wyliczasz piórka, naparstki, jakieś sprawy.
Turlaj się z górki, pomiędzy drzewami.
Coś szeleści pod stopami, wije się i zamiera
w bezruchu albo jakoś tak.
© Małgorzata Południak