nowości 2025

Maria Bigoszewska Gwiezdne zwierzęta

Tomasz Hrynacz Corto muso

Jarosław Jakubowski Żywołapka

Wojciech Juzyszyn Efemerofit

Bogusław Kierc Nie ma mowy

Andrzej Kopacki Agrygent

Zbigniew Kosiorowski Nawrót

Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito na grzybach

Krzysztof Lisowski Wiersze dzisiejsze i dawne

Jakub Michał Pawłowski Agrestowe sny

Gustaw Rajmus Królestwa

Karol Samsel Autodafe 8

książki z 2024

Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy

Edward Balcerzan Domysły

Henryk Bereza Epistoły 2

Roman Ciepliński Nogami do góry

Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3

Anna Frajlich Odrastamy od drzewa

Adrian Gleń I

Guillevic Mieszkańcy światła

Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra

Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji

Zdzisław Lipiński Krople

Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden

Tomasz Majzel Części

Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła

Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta

Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu

Karol Samsel Autodafe 7

Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III

Marek Warchoł Bezdzień

Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane

PRÓBY ZAPISU Małgorzaty Południak » PRÓBY ZAPISU, Tracimy poczucie czasu

PRÓBY ZAPISU, Tracimy poczucie czasu

2020-04-27 14:07

Nie wierzę lukrowanym chłopcom. Przekładają stopy do środka i serwują głodne kawałki o stylu, lekkich słowach, które ulatują z dymem maryśki. Nie chce mi się toczyć rozmów z kolorowymi ptaszkami. Świergolą, pitolą trzy po trzy. Farmazony. Z dzieciństwa pamiętam mnóstwo bajek, opowiadanek ze strachami. Podrosłam i pogodziłam się z wyobraźnią, uproszczeniami, którymi karmili mnie dorośli. Chodzę blisko ziemi, usycham, przeobrażam się i przyglądam plugawym kreaturom. Naczynie raz jest puste, innym razem pełne. Staję przed nim, przyglądam się ubywającym dniom. Łaskawie nam panującym pozbawionym empatii, gnidom wszelkiej maści. Otoczeni wianuszkiem, wiankiem, tym czymś, obrzydliwym, kiedy wycieka z ich mózgu śluz, po wszystkim. Wywiozą wszystko w brązowym kuble. Przynależnym odpadkom. Mówisz: wiosna. Ach, stąd te sześćdziesiąt pięć dni. Kiedy minęły, skoro było ich tylko pięć?

© Małgorzata Południak