WILMAŃSKI JERZY (1936-2005). Staram się cokolwiek lub cokolwieczek wycisnąć, czyli wynotować z wierszy Wilmańskiego: „Umykają poeci w aureoli lata / na strych zręcznych skojarzeń”. I jeszcze jeden fragment: „Pozwólmy zakwitać faktom / tkankę niech drąży czerw”.
Piękne „cokolwieczek” wypatrzyłem dawno, dawno temu u Marii Dąbrowskiej. Bardzo je polubiłem. U Stanisława Czycza natomiast znalazłem równie piękną „pleciugowatość”. Nie ukrywam, że zabujałem się w owej „pleciugowatości”.
Zabujałem się także w polszczyźnie Mariana Pankowskiego („odzipka”), mógłbym podobną listę ciągnąć w nieskończoność. Na przykład „niebawem, niebaczkiem” zawdzięczam Tomaszowi Burkowi. Trzeba się uczyć u lepszych od siebie.
Jerzy Wilmański: „Obrona krajobrazu”. Okładkę projektował Wiesław Głażewski. Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1963, s. 30
[2 V 2017]
© Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki