nowości 2025

Maria Bigoszewska Gwiezdne zwierzęta

Tomasz Hrynacz Corto muso

Jarosław Jakubowski Żywołapka

Wojciech Juzyszyn Efemerofit

Bogusław Kierc Nie ma mowy

Andrzej Kopacki Agrygent

Zbigniew Kosiorowski Nawrót

Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito na grzybach

Krzysztof Lisowski Wiersze dzisiejsze i dawne

Jakub Michał Pawłowski Agrestowe sny

Gustaw Rajmus Królestwa

Karol Samsel Autodafe 8

książki z 2024

Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy

Edward Balcerzan Domysły

Henryk Bereza Epistoły 2

Roman Ciepliński Nogami do góry

Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3

Anna Frajlich Odrastamy od drzewa

Adrian Gleń I

Guillevic Mieszkańcy światła

Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra

Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji

Zdzisław Lipiński Krople

Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden

Tomasz Majzel Części

Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła

Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta

Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu

Karol Samsel Autodafe 7

Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III

Marek Warchoł Bezdzień

Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane

PONIEWCZASIE. Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki » PONIEWCZASIE. Niewieski Stanisław Jan

PONIEWCZASIE. Niewieski Stanisław Jan

2021-01-03 14:12

NIEWIESKI STANISŁAW JAN (ok. 1645-1699). Koniec świata nastąpi niezawodnie w 5643 roku. Według matematyka i astronoma Stanisława Niewieskiego, który skądinąd nie stronił od wierszopisarstwa („znany nam jako niezbyt zdolny rymotwórca”).
I jeszcze jedna wzmianka o Niewieskim. Polegam na opinii mojej Pani Profesor, choć nie wykluczam, że Halina Wiśniewska traktuje poetę nadzwyczaj surowo: „w różnych dziedzinach był aktywny Stanisław Niewieski, który zasłużył się jako sprawny organizator w Akademii [Zamojskiej] i popularyzator wiedzy przyrodniczo-astronomicznej, natomiast nie miał żadnych zdolności poetyckich, mimo że tworzył wiersze, w tym nieco lepsze fraszki i przysłowia”.
Trzeba by wrócić do epigramatów Stanisława Niewieskiego, przedrukować je i opracować, wydobyć z niebytu, ale nasi poloniści bawią w zupełnie innych rejonach.

Halina Wiśniewska: „Kulturalna polszczyzna XVII wieku. Na przykładzie Zamościa”. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 1994, s. 155

[7 VII 2020]
© Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki