Maria Bigoszewska Gwiezdne zwierzęta
Tomasz Hrynacz Corto muso
Jarosław Jakubowski Żywołapka
Wojciech Juzyszyn Efemerofit
Bogusław Kierc Nie ma mowy
Andrzej Kopacki Agrygent
Zbigniew Kosiorowski Nawrót
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito na grzybach
Jakub Michał Pawłowski Agrestowe sny
Gustaw Rajmus Królestwa
Karol Samsel Autodafe 8
Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy
Edward Balcerzan Domysły
Henryk Bereza Epistoły 2
Roman Ciepliński Nogami do góry
Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3
Anna Frajlich Odrastamy od drzewa
Adrian Gleń I
Guillevic Mieszkańcy światła
Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden
Tomasz Majzel Części
Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła
Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta
Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu
Karol Samsel Autodafe 7
Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III
Marek Warchoł Bezdzień
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
6 września 2016, 5
Szczawnica to brzydkie miasto. Wprost proporcjonalnie brzydkie do urody gór. Szczawnica to świat ogólnie zdewastowany i umierający, skazany na potępienie w chwili, gdy tylko powstała myśl o jego narodzinach. Szalayowie zasadzili ziarno, które krzywo wzrosło. Domki, chatki, chatyny, murowańce, dziuple, kurne chaty, lepianki, wieże Babel i inne domostwa tu są. Gdzieś tam w górze zbrojne betony powschodziły i w szarościach przykrych marnieją. Peerelowskie ośrodki kuracyjne, Hutnik i ZNP, jak dwie przydrożne kurwy prężą się zaślinionymi udami w pewnym oddaleniu od centrum.
Zauważyłem, że zwyczaj tu jest osobliwy grodzenia się, oddzielania od innych, zabraniania pod karą grzywny i śmierci niewchodzenia na swoje. Może dlatego, że ziemi płaskiej tu nie jest nadmiar? W Szczawnicy każdy sobie pole ogradza, tabliczkę właściwą rysuje i nastawia. Włazić nie wolno. O Jezu, jak tu brzydko i paskudnie, jak natura może znieść to ludzkie gówno! O Jezu miłosierny.
Wieczorem planujemy szlaki. Moja żona marszczy czoło i zapowiada forsowne marsze. Zasypiam z książką w ręku.
© Maciej Wróblewski
