nowości 2025

Maria Bigoszewska Gwiezdne zwierzęta

Tomasz Hrynacz Corto muso

Jarosław Jakubowski Żywołapka

Wojciech Juzyszyn Efemerofit

Bogusław Kierc Nie ma mowy

Andrzej Kopacki Agrygent

Zbigniew Kosiorowski Nawrót

Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito na grzybach

Jakub Michał Pawłowski Agrestowe sny

Gustaw Rajmus Królestwa

Karol Samsel Autodafe 8

książki z 2024

Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy

Edward Balcerzan Domysły

Henryk Bereza Epistoły 2

Roman Ciepliński Nogami do góry

Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3

Anna Frajlich Odrastamy od drzewa

Adrian Gleń I

Guillevic Mieszkańcy światła

Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra

Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji

Zdzisław Lipiński Krople

Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden

Tomasz Majzel Części

Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła

Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta

Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu

Karol Samsel Autodafe 7

Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III

Marek Warchoł Bezdzień

Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane

MACHNIĘCIA, Dziennik i nocnik szczawnicki 4

2017-07-20 14:21

6 września 2016, 4

Na drzwiach zrujnowanego domu klepsydra. Inna jakaś niż krzyżacka. Ano zdjęcie umarłej – bo to kobieta była – i adres zamieszkania na dole. Patrzę sobie na zmarłej pogodną twarz i myślę, że nie zdążyłem. Gdybym tydzień wcześniej przyjechał, a nawet trzy dni nazad w Szczawnicy bym się pokazał, to bym umarłą przy żywych zastał. Potem jeszcze jednego szczawianina na klepsydrze widziałem. Odmówiłem w cichości modlitwę i odszedłem czegoś smutny. Żona mnie pociesza i do kawiarni prowadzi.

Siadamy w kawiarni, którą dawniej, przed wojną, Żyd prowadził. Ta kawiarnia Eglander się nazywa. Był to interes dobry, bo Żydzi do Szczawnicy na leczenie przyjeżdżali, swoich znajomków ściągali. W tej kawiarni dawniej i bilard był, i jadło, i nocleg. Ładny punkt z widokiem na całość tutejszego życia. Teraz śladów żydowskich w Szczawnicy nie uświadczysz, może ten kawiarniany budynek jeden? Kirkut gdzieś przepadł, ziemia go pochłonęła, żeby zrobić miejsce nowym ludziom, napływowym.

© Maciej Wróblewski