Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Bogusław Kierc Dla tego
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Elżbieta Olak W deszczu
Karol Samsel Autodafe 6
Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Bogusław Kierc Dla tego
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Elżbieta Olak W deszczu
Karol Samsel Autodafe 6
Andrzej Ballo Bodajże
Wenanty Bamburowicz Masy powietrza
Maciej Bieszczad Miejsce spotkania
Kazimierz Brakoniecki Oumuamua. Atlas wierszy światologicznych
Roman Ciepliński Schyłek
Zbigniew Chojnowski Tarcze z pajęczyny
Zbigniew Chojnowski Tyle razy nie wiem
Wojciech Czaplewski Dzieje poezji polskiej
Marek Czuku Nudne wiersze
Tomasz Dalasiński Przystanek kosmos i 29 innych pieśni o rzeczach i ludziach
Michał Filipowski Licytacja kamienia
Anna Frajlich Powroty [wiersze zebrane. tom 2]
Anna Frajlich Przeszczep [wiersze zebrane. tom 1]
Paweł Gorszewski Uczulenia
Jarosław Jakubowski Dzień, w którym umarł Belmondo
Bogusław Kierc Był sobie
Andrzej Kopacki Gra w hołybkę
Zbigniew Kosiorowski Metanoia
Franciszek Lime Formy odbioru. Poetyckie przekazy z Bezrzecza i Szczecina
Piotr Michałowski Światy równoległe
Dariusz Muszer Baśnie norweskie. tom 2
Ewa Elżbieta Nowakowska Gwiazda drapieżnik
Halszka Olsińska Przebyt
Uta Przyboś Jakoby
Agnieszka Rautman-Szczepańska Wypożyczalnia słów
Karol Samsel Autodafe 5
Karol Samsel Fitzclarence
Julia Anastazja Sienkiewicz Wilowska Planetoida, pechowy graf i wielka filozofia. Opowieści z przedwojennego Tuczna i okolic
Bartosz Suwiński Dutki
Inka Timoszyk Nieskończoność podróży
Sławomir Wernikowski Partita
Alex Wieseltier Krzywe zwierciadło
Kenneth White Ciało absolutu
City 5. Antologia polskich opowiadań grozy
eleWator. antologia 2012-2021. proza
Henryk Bereza. Krystyna Sakowicz. Korespondencja
copyright © http://annasikorska.blogspot.com 2015
Tekst ballady rockowej „Hey Jude” autorstwa Paula McCartneya powstał w latach 60. Piosenka, która powstała, aby nieść ukojenie w trudnej chwili, opisująca konieczność starania się o jej akceptację, otwarcie się na nią i miłość:
Hey Jude, don't let me down.
You have found her, now go and get her.
Remember to let her into your heart,
then you can start to make it better.
Ballada mogłaby stać się wstępem lub podsumowaniem losów bohaterów, których los rzucił do prowincjonalnej stolicy jednego z biedniejszych województw. Ponura Bydgoszcz nawet w ciepłe letnie miesiące pokazuje swoją niemiłą, nietolerancyjną twarz, na której ścierają się skrajne postawy, uczucia, wymagania. Heteroseksualny samotny mężczyzna z psem, feministyczna matka, faszystowskie kluby piłkarskie, młode lesbijki, ekscentryczni i jednocześnie bardzo zamknięci w swoich światkach artyści tłoczą się w mieście bez przyszłości. Karierę można robić wszędzie, ale nie tu. Nawet wzbijanie się na wyżyny intelektualnych osiągnięć zostaje utrudnione.
Opowieść zaczyna się od pokazania obrazu miasta przez nieporadnego naukowca próbującego napisać pracę mającą zapewnić możliwość zdobycia habilitacji filmoznawcy, Emfazego Różewicza, któremu w dążeniu do awansu zawodowego przeszkadza ilość chaotycznie zebranych notatek, upały i miłość do Czarnej, której nie chce przestraszyć wyznaniem swojego uczucia. Dzięki jego kibolskim doświadczeniom przyglądamy się nietolerancji przejawiającej się agresją wobec innych. Skomplikowane relacje z otoczeniem, identyfikowanie się z przegranymi, prześladowanymi, wystawianie na ciosy w dążeniu do zdobycia uczucia ukochanej jest jego specjalnością.
Kolejny obraz to świat widziany z perspektywy dwudziestodziewięcioletniej Czarnej: kobiety świadomej swoich potrzeb, złych relacji z rodziną, nie akceptacji przez bliskich, przeprowadzającej się na prowincję, porzucającą warszawski wyścig szczurów. Czarna to postać pogodna, dążąca do samoakceptacji, osiągnięcia równowagi i szukająca prawdziwej miłości. Przeszłość nasiąknięta wymaganiami, żydowskimi korzeniami oraz preferencjami seksualnymi, a do tego egzotyczna uroda i ciągłe znajdowanie się w cieniu starszego, zdolniejszego brata zmuszają bohaterkę do poszukiwania własnej tożsamości.
„Hey, Jude!” to obraz stworzony przez nakładające się narracje obnażające społeczne homofobie, ukazujące nienawiść do innych. Emilia Walczak ogranicza się do pokazania dwóch perspektyw patrzenia na bydgoskie piekiełko przypominające berlińskie, przedwojenne antysemickie. Mimo tego, dzięki konstrukcji, wplątywaniu fragmentów z prasy czytanej przez bohaterów, mamy wrażenie szerszego spojrzenia na miasto, w którym ludzie są tylko marionetkami w rękach wyższych sił.
„Hey, Jude!” Emilii Walczak przyciąga jej charakterystycznym nieco mrocznym stylem przesyconym ironią, erudycją. Śmiało (czasami wręcz dosadnie) kreślone słowami obrazy pozwalają nam poczuć klimat Polski XXI wieku, w której ścierają się różne siły. Niby nie ma wojny domowej, ale napięcia i dylematy serwowane przez autorkę pokazanych oczami bohaterów przekonują nas, że jest ona na wyciągnięcie ręki. (...)
Anna Sikorska
Emilia Walczak Hey, Jude! – http://www.wforma.eu/hey-jude!.html