Maciej Bieszczad Ultradźwięki
Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Bogusław Kierc Dla tego
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Elżbieta Olak W deszczu
Karol Samsel Autodafe 6
Kenneth White Przymierze z Ziemią
Andrzej Ballo Bodajże
Wenanty Bamburowicz Masy powietrza
Maciej Bieszczad Miejsce spotkania
Kazimierz Brakoniecki Oumuamua. Atlas wierszy światologicznych
Roman Ciepliński Schyłek
Zbigniew Chojnowski Tarcze z pajęczyny
Zbigniew Chojnowski Tyle razy nie wiem
Wojciech Czaplewski Dzieje poezji polskiej
Marek Czuku Nudne wiersze
Tomasz Dalasiński Przystanek kosmos i 29 innych pieśni o rzeczach i ludziach
Michał Filipowski Licytacja kamienia
Anna Frajlich Powroty [wiersze zebrane. tom 2]
Anna Frajlich Przeszczep [wiersze zebrane. tom 1]
Paweł Gorszewski Uczulenia
Jarosław Jakubowski Dzień, w którym umarł Belmondo
Bogusław Kierc Był sobie
Andrzej Kopacki Gra w hołybkę
Zbigniew Kosiorowski Metanoia
Franciszek Lime Formy odbioru. Poetyckie przekazy z Bezrzecza i Szczecina
Piotr Michałowski Światy równoległe
Dariusz Muszer Baśnie norweskie. tom 2
Ewa Elżbieta Nowakowska Gwiazda drapieżnik
Halszka Olsińska Przebyt
Uta Przyboś Jakoby
Agnieszka Rautman-Szczepańska Wypożyczalnia słów
Karol Samsel Autodafe 5
Karol Samsel Fitzclarence
Julia Anastazja Sienkiewicz Wilowska Planetoida, pechowy graf i wielka filozofia. Opowieści z przedwojennego Tuczna i okolic
Bartosz Suwiński Dutki
Inka Timoszyk Nieskończoność podróży
Sławomir Wernikowski Partita
Alex Wieseltier Krzywe zwierciadło
Kenneth White Ciało absolutu
City 5. Antologia polskich opowiadań grozy
eleWator. antologia 2012-2021. proza
Henryk Bereza. Krystyna Sakowicz. Korespondencja
Toruń – Supraśl, 16 sierpnia 2016, 4
Powoli wstajemy, idziemy wzdłuż Supraśli, potem schodami w górę i na dół w stronę kwatery dla inżyniera. Nagle zaczepia nas tutejszy, czyli zagraniczny wczorajszy. Wygraża nam i straszy municypalnymi. Nie wiemy dlaczego. Pytamy, ale nas chyba nie rozumie. Viola po rosyjsku - nic, ja po niemiecku - nic, ale spojrzał spode łba, Viola po białorusku - on nic, próbuję po angielsku - kopnął kamyk i patrzy, Viola w staro-cerkiewno-słowiańskim i tutejszy, czyli zagraniczny, w końcu odezwał się niby w tym samym zacnym języku, ale jakoś nie wszystko jest dla nas jasne. Viola na mnie, ja na małżonkę. Tutejszy nerwowy coraz bardziej na nas. Wzywa Cyryla i Metodego, miota na nas w staro-cerkiewno-słowiańskim jakieś przekleństwa, a my spokojnie sobie idziemy, senni, zmęczeni. Chwilę potem dziewczynka na pegazie nam mówi, że źle idziemy, bo to droga dla rowerów. Ach, tak. Robimy krok w prawy bok na asfalt dla niepegazów. Ot takie teraz zwyczaje w Supraślu.
Wdychamy tutejszą świerczynę z Puszczy Knyszyńskiej. Pono zdrowa i rozluźnia aparat oddechowy, chociaż nie jestem pewien. Na koniec obowiązkowy trip cmentarny. Powykręcane metalowe krzyże mogił sprzed 150 laty patrzą na wschodzący miesiąc. Naprzeciwległe cmentarze: północny ewangelicki, który potem stał się katolicki, i prawosławny, który chyba stał się też katolicki. Na obu cmentarne zabudowania: na ewangelickim kapliczka, na drugim, prawosławnym, też kapliczka. Supraśl czuć jeszcze wielokulturowością, wielowyznaniowością, która zmieciona została przez wojnę. Nie ma tylko śladu kirkutu i mizaru. O ile Tatarzy mieszkali w skupiskach kilkanaście kilometrów dalej, w Kruszynianach na przykład, o tyle Żydów w Supraślu nie brakowało od początku. Nie ma ani śladu kirkutu, dziwne. Robi się późno, ciemność wchodzi razem z komarami. Supraśl by night.
© Maciej Wróblewski
