Maria Bigoszewska Gwiezdne zwierzęta
Tomasz Hrynacz Corto muso
Jarosław Jakubowski Żywołapka
Wojciech Juzyszyn Efemerofit
Bogusław Kierc Nie ma mowy
Andrzej Kopacki Agrygent
Zbigniew Kosiorowski Nawrót
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito na grzybach
Jakub Michał Pawłowski Agrestowe sny
Gustaw Rajmus Królestwa
Karol Samsel Autodafe 8
Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy
Edward Balcerzan Domysły
Henryk Bereza Epistoły 2
Roman Ciepliński Nogami do góry
Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3
Anna Frajlich Odrastamy od drzewa
Adrian Gleń I
Guillevic Mieszkańcy światła
Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden
Tomasz Majzel Części
Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła
Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta
Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu
Karol Samsel Autodafe 7
Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III
Marek Warchoł Bezdzień
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Jolę Ciecharowską poznałem podczas zeszłorocznego Listopada Poetyckiego w Poznaniu. Stała wysoko na schodach, a ja miałem nowe okulary i jeszcze się z nimi na dobre nie oswoiłem.
– Ania!? – zawołałem, biorąc ją za Anię Andrych.
– Nie, Jola! – nie dawała się zbić z pantałyku.
Od tej chwili staliśmy się przyjaciółmi, pijemy razem piwo, tańczymy, a Jola śpiewa moje piosenki.
Gdy ona czyta swój wiersz, wszyscy myślą, że to poezja, a ona już maluje. Oczywiście – słowami, ale nie tylko.
Gdy ona maluje, wszyscy sądzą, że to impresjonizm, a to już kubizm.
Gdy ona śpiewa, wszyscy uważają, że to piosenka, a to już teatr.
Gdy wszyscy mówią, że jest człowiekiem renesansu, ona po uszy tkwi w romantyzmie, z jego synkretyzmem i korespondencją sztuk.
Jola po prostu wymyka się wszelkim stereotypom, jest ponad to, jest sobą.
