Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Bogusław Kierc Dla tego
Elżbieta Olak W deszczu
Karol Samsel Autodafe 6
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Bogusław Kierc Dla tego
Elżbieta Olak W deszczu
Karol Samsel Autodafe 6
Andrzej Ballo Bodajże
Wenanty Bamburowicz Masy powietrza
Maciej Bieszczad Miejsce spotkania
Kazimierz Brakoniecki Oumuamua. Atlas wierszy światologicznych
Roman Ciepliński Schyłek
Zbigniew Chojnowski Tarcze z pajęczyny
Zbigniew Chojnowski Tyle razy nie wiem
Wojciech Czaplewski Dzieje poezji polskiej
Marek Czuku Nudne wiersze
Tomasz Dalasiński Przystanek kosmos i 29 innych pieśni o rzeczach i ludziach
Michał Filipowski Licytacja kamienia
Anna Frajlich Powroty [wiersze zebrane. tom 2]
Anna Frajlich Przeszczep [wiersze zebrane. tom 1]
Paweł Gorszewski Uczulenia
Jarosław Jakubowski Dzień, w którym umarł Belmondo
Bogusław Kierc Był sobie
Andrzej Kopacki Gra w hołybkę
Zbigniew Kosiorowski Metanoia
Franciszek Lime Formy odbioru. Poetyckie przekazy z Bezrzecza i Szczecina
Piotr Michałowski Światy równoległe
Dariusz Muszer Baśnie norweskie. tom 2
Ewa Elżbieta Nowakowska Gwiazda drapieżnik
Halszka Olsińska Przebyt
Uta Przyboś Jakoby
Agnieszka Rautman-Szczepańska Wypożyczalnia słów
Karol Samsel Autodafe 5
Karol Samsel Fitzclarence
Julia Anastazja Sienkiewicz Wilowska Planetoida, pechowy graf i wielka filozofia. Opowieści z przedwojennego Tuczna i okolic
Bartosz Suwiński Dutki
Inka Timoszyk Nieskończoność podróży
Sławomir Wernikowski Partita
Alex Wieseltier Krzywe zwierciadło
Kenneth White Ciało absolutu
City 5. Antologia polskich opowiadań grozy
eleWator. antologia 2012-2021. proza
Henryk Bereza. Krystyna Sakowicz. Korespondencja
copyright © www.papierowemysli.pl 2015
Czy można dużo wyrazić przy użyciu stu słów? Czy tyle wystarczy, aby opisać ludzi, ich uczucia, problemy, rozterki, uniesienia, chwile radości? Okazuje się, że tak. Krzysztof Maciejewski udowadnia, że jest to jak najbardziej możliwe. W nowatorski sposób przelewa emocje w tekst – niedługi, ale jakże treściwy.
Dziewięćdziesiąt dziewięć to zbiór drabbli – krótkich form literackich składających się z około stu wyrazów. Jest to dosyć odważne przedsięwzięcie, ponieważ literat musi wykazać się niezwykłymi umiejętnościami ekspresji. Narzucając sobie taki rygor, podejmuje próbę zdefiniowania uczuć, nadania im pewnego „kształtu”. Tym samym autor zadaje kłam powszechnemu twierdzeniu, że ograniczenie tekstu świadczy o jego płytkiej wymowie. To właśnie tutaj dochodzi do swego rodzaju starcia formy z meritum. Każdy drabble wyraża coś innego, stanowi odrębny mikroświat. Dodatkowo Krzysztof Maciejewski oferuje nam szerokie spektrum interpretacji. Prace pisarza przesiąknięte są alegoriami. Groteska i absurd pozwalają w wyrazisty, ale nadal subtelny sposób odnieść się do różnych aspektów rzeczywistości. Niektóre opowiadania są w niej mocno osadzone, inne przypominają fantasmagorie. Wszystko to sprawia, że podczas obcowania z lekturą niejednokrotnie za naszym delikatnym uśmiechem skrywa się refleksja.
Publikacji Krzysztofa Maciejewskiego nie można łatwo zinterpretować. Są takie momenty, kiedy na chwilę musimy przystanąć, zrobić pauzę, „przewinąć” do początku i odczytać jeszcze raz. Nie wszystko jest od razu zrozumiałe, ale przecież podobnie bywa z naszymi uczuciami i przemyśleniami – nie zawsze potrafimy je nazwać, przełożyć na język, zidentyfikować. Jednak na tym polu Krzysztof Maciejewski odniósł sukces, czego owocem jest właśnie Dziewięćdziesiąt dziewięć. Tym samym należy stwierdzić, że autor stanął na wysokości zadania i pokazał, że ograniczenie formy nie jest równoznaczne z odrzuceniem bogactwa treści. Oby tak dalej.
Kamil Nowak
Krzysztof Maciejewski Dziewięćdziesiąt dziewięć – http://www.wforma.eu/dziewiecdziesiat-dziewiec.html