Maria Bigoszewska Gwiezdne zwierzęta
Tomasz Hrynacz Corto muso
Jarosław Jakubowski Żywołapka
Wojciech Juzyszyn Efemerofit
Bogusław Kierc Nie ma mowy
Andrzej Kopacki Agrygent
Zbigniew Kosiorowski Nawrót
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito na grzybach
Jakub Michał Pawłowski Agrestowe sny
Gustaw Rajmus Królestwa
Karol Samsel Autodafe 8
Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy
Edward Balcerzan Domysły
Henryk Bereza Epistoły 2
Roman Ciepliński Nogami do góry
Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3
Anna Frajlich Odrastamy od drzewa
Adrian Gleń I
Guillevic Mieszkańcy światła
Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden
Tomasz Majzel Części
Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła
Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta
Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu
Karol Samsel Autodafe 7
Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III
Marek Warchoł Bezdzień
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Kiedy tylko spadnie jakikolwiek najdrobniejszy choćby śnieg od razu w mojej głowie wybrzmiewa fraza „deptać śnieg”. Jak mantra, wciąż powtarzająca się uporczywie tupiąca małymi stópkam dwuwyrazowa dźwiękowa istotka.
Wszystko trwa aż do chwili w której w końcu go nie depnę, w której odrobinę po prostu nie podeptam go sobie.
Wtedy mi przechodzi.
Jak i dlaczego tak niewielki zdawkowy błachy teksy zapadł mi tak głęboko w umysł. Dlaczego tkwi uśpiony większość roku, by gdy tylko pojawią się pierwsze zimne płatki kołatać się w mojej biednej czaszce.
Zawsze rano kawa, zawsze ta sama droga do pracy, te same rzeczy lub czynności o tych samych godzinach. Każda zmiana burzy ale o dziwo powoduje chęć i konieczność ustanawiania nowych porządków. Choćby na jakiś czas. Ale najlepiej na wieczność.
I co roku śnieg. Zawsze ten sam śnieg...
xxx*
Deptać śnieg.
Chcę deptać śnieg.
Biały chcę deptać śnieg.
Z tobą biały chcę deptać śnieg.
Tylko z tobą biały chcę deptać śnieg.
Tylko z tobą biały chcę deptać śnieg – zawsze.
(Wojciech Wawrzyniak)
PS
Książeczka wydana była w 1986 roku. Ten wiersz musiałem czytać pewnie w 1987. Ostatnia zima stulecia to 1986/87. Boże, co ja się wtedy śniegu nadeptałem...
* „Przedpole. Almanach młodej poezji wieklopolskiej”, Poznań 1986, s. 171
© Tomasz Majzel
