Maria Bigoszewska Gwiezdne zwierzęta
Tomasz Hrynacz Corto muso
Jarosław Jakubowski Żywołapka
Wojciech Juzyszyn Efemerofit
Bogusław Kierc Nie ma mowy
Andrzej Kopacki Agrygent
Zbigniew Kosiorowski Nawrót
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito na grzybach
Jakub Michał Pawłowski Agrestowe sny
Gustaw Rajmus Królestwa
Karol Samsel Autodafe 8
Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy
Edward Balcerzan Domysły
Henryk Bereza Epistoły 2
Roman Ciepliński Nogami do góry
Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3
Anna Frajlich Odrastamy od drzewa
Adrian Gleń I
Guillevic Mieszkańcy światła
Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden
Tomasz Majzel Części
Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła
Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta
Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu
Karol Samsel Autodafe 7
Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III
Marek Warchoł Bezdzień
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
BASIA (1938-1940). Transport wyjechał ze Zdołbunowa (10 II 1940), zorientujmy się, po kogo przyszli funkcjonariusze NKWD: „Obok nas umieściła się pani z dwojgiem maleńkich dzieci, z dwóchletnią Basią i czteroletnim Dankiem. Okazało się, że była żoną sędziego, była piękna jak anioł, zachowywała się dzielnie. Jeszcze były dwie panie, przypuszczalnie należały do rodziny, pani Stasia w średnim wieku i starsza pani. Ta pani Stasia co trochę zanosiła się płaczem. Niewielu było mężczyzn, przeważnie kobiety z dziećmi. To tylko obraz naszego wagonu (...)”.
Kiedy „ruszył pociąg, oczywiście w wagonie powstał jeden szloch”. W transporcie zdołbunowskim znalazła się siedmioosobowa rodzina legionisty Józefa Habaja, z której przeżyła autorka wspomnień. Do relacji Michaliny Habaj zechcę wrócić jutro lub pojutrze („Helenka popiskiwała, bo matka trzymała ją przy piersi, miała niewiele nad rok”), rezygnuję tym samym z książek poetyckich, pal licho wszystkie nieprzeczytane wiersze.
Pal licho wszystkie własne teksty, o które zabiegałem i o które wciąż jeszcze zabiegam, wypatrując natchnienia.
[29 XI 2024]
© Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki
