Elżbieta Olak
Brak zdarzeń i ubogi dopływ doznań skazują na zamknięty świat jaźni i monolog wewnętrzny, w którym odbywają się powtarzalne seanse pamięci i wyobraźni. Taki program poezji z reguły zapowiada nudę, nie obiecując atrakcyjnej przygody czytelniczej. A jednak poetka potrafi przezwyciężyć te ograniczenia trywialności oszczędnym a celnym słowem, z którego wybrzmiewa szczerość indywidualnego doświadczenia, niekiedy zdolna wyzwolić eschatologiczny dreszcz w najważniejszym, najprościej wyrażonym pytaniu o chwilę ostatnią. Refleksję egzystencjalną uruchamia bowiem nie hamletyczny monolog, lecz próba opisu drobiny istnienia, otulonej ciszą powstałą z przemilczenia wszystkich odwiecznych mądrości.
Monologi nieskażone żywiołem konwersacji i obudowane ciszą celnie oddają stan, którego doznajemy często, a który łatwiej przeżyć niż opisać. Dlatego wiersze Elżbiety Olak nie potrzebują długiego komentarza, lecz innej otuliny: empatycznego współmilczenia w cichej lekturze.
z posłowia Piotra Michałowskiego
recenzje, noty, wywiady:
--- "Szklane paciorki 1 (fragment)", eleWator, 1/2020
--- "W oficynie" (fragment), Odra, 2/2020
--- "Ogórd debiutów (49)" (fragment), Topos, 1/2020
--- "Otulina", http://annasikorska.blogspot.com, 12.02.2020
--- "Osiemnasta osa w otulinie", Kurier Szczeciński, 09.01.2020
--- "Poetyckie definicje szczęścia", www.latarnia-morska.eu, 09.11.2019
promocje:
--- 05.12.2019 – spotkanie autorskie z Elżbietą Olak
--- 17.10.2019 – spotkanie autorskie ze Bogusławem Kiercem, Tomaszem Majzelem i Elżbietą Olak ("Szczeciński Przegląd Literacki FORMA", edycja 58)
