Edward Balcerzan Domysły
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Tomasz Majzel Części
Karol Samsel Autodafe 7
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Edward Balcerzan Domysły
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Tomasz Majzel Części
Karol Samsel Autodafe 7
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Andrzej Ballo Niczyje
Maciej Bieszczad Pasaże
Maciej Bieszczad Ultradźwięki
Zbigniew Chojnowski Co to to
Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Kazimierz Fajfer Całokształt
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Anna Frajlich Szymborska. Poeta poetów
Adrian Gleń Jest
Jarek Holden Gojtowski Urywki
Jarosław Jakubowski Baza
Jarosław Jakubowski Koń
Waldemar Jocher dzieńdzień
Jolanta Jonaszko Nietutejsi
Bogusław Kierc Dla tego
Andrzej Kopacki Życie codzienne podczas wojny opodal
Jarosław Księżyk Hydra
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito w podróży
Franciszek Lime Garderoba cieni
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Grażyna Obrąpalska Zanim pogubią się litery
Elżbieta Olak W deszczu
Gustaw Rajmus >>Dwie Historie<< i inne historie
Juan Manuel Roca Obywatel nocy
Karol Samsel Autodafe 6
Kenneth White Przymierze z Ziemią
Andrzej Wojciechowski Budzą mnie w nocy słowa do zapisania
Wojciech Zamysłowski Birdy peak experience
City 6. Antologia polskich opowiadań grozy
copyright © www.latarnia-morska.eu 2013
Mirosława Piaskowska-Majzel – (rocznik 1966) ur. w Gryfinie – poetka, prozaiczka, nauczycielka języka polskiego, wieloletnia konsultantka do spraw języka polskiego, autorka wielu książek metodycznych, redaktor naczelna „Zachodniopomorskiego Miesięcznika Oświatowego REFLEKSJE” (2000-2005). Wydała tomy poetyckie Portrety prowincjonalno-gminne (2002) i Ulica Golgoty (2007). A sześć lat po ostatnim zbiorze ukazała się jej rzecz nowa, opublikowana nakładem Wydawnictwa FORMA, w serii „Piętnastka”: (Po)między.
Tomik wygląda skromnie – jednak przy pierwszym wizualnym kontakcie intrygując fotografią na okładce. Co przedstawia fotografia? Zbliżenie okien w blokowcu. Niosąc skojarzenia jeśli nie z alienacją, to przynajmniej z niepokojem dotyczącym rozluźniających się relacji międzyludzkich. Bo w takich blokowiskach ludzie mieszkają nie ze sobą, a obok siebie, mimo fizycznej bliskości – co jest pogłębiającą się tendencją społeczną i kulturową.
Wspominam o tym, gdyż ma to związek z zawartością zbioru, a przynajmniej sporą jego częścią. Bowiem autorka Ulicy Golgoty wiedzie nas, czytelników, między innymi w stronę rozważań dotykających ludzkich zapętleń, swoistego wyobcowania. Rzeczywistość, a wraz z nią świat, narzuca określone rygory społeczne, wymuszając przy okazji zachowania nie zawsze zgodne z naszymi wyobrażeniami lub oczekiwaniami. I kodami moralnymi. Trudno tu o stabilność – i emocjonalną, i racjonalną.
I w tych uwikłaniach, codziennej pogoni, wciąż mocniej zaczyna rozrastać się w nas poczucie miałkości egzystencji, wreszcie dojmującego nieraz osamotnienia. Samotność miewa rozmaite imiona. I nie zawsze bywa nazywana wprost. Akurat M. Piaskowska-Majzel konkluduje bezpośrednio: przez / gwiazdy / zamieszkane niebo // przez / ludzi / zamieszkana ziemia // a samotności nie ubywa (s. 20).
Jednak samotność to nie tylko siła destrukcyjna. Czytamy pod koniec zbioru: Samotność uczy pisać wiersze. Rozkłada się wygodnie w naszych fotelach, skrzy milczącą tęsknotą z domowych małych ognisk. Rozpacz ze snu wyrywa. I żąda, ciągle żąda zajmowania się nią. Piszesz więc wiersze, by ją uspokoić. / Tylko radość nie dba o słowa (s. 48).
Dobrym antidotum na bolączki doczesności, a też dla zdrowia etycznego, jest zajęcie się bliskimi i podejmowanie małych, własnych prób potykania się z bezwolnością otaczając ego świata. Do takich wniosków prowadzi lektura (Po)między.
I bardzo ważnym elementem, właściwie spoiwem i nadzieją, jest zakotwiczenie w wierze – również tu, między strofami, demonstrowane.
A jakie, patrząc od strony formalnej, są to wiersze? Jak zbudowane?
Rzec można nienatrętne w mnożeniu słów, momentami nawet powściągliwe. Wyraźna w tych strofach tendecja do zwartości i ascezy. Również w stosowaniu figur poetyckich - którymi odbiorcy nie zasypuje. Mowa to prosta, w wydźwięku jak najbardziej refleksyjna.
Zaś skłonność poetki do kondensacji obrazów i myśli dodatkowo kojarzy się z formą aforystyczną. Czego najlepszym dowodem rozrzucone między okładkami "Fiszki" (sześć krótkich bloków). Jak na przykład te:
Sen zapłakał o świcie nad swą samotnością (s. 11).
Drzewa obumierają z liści. Ludziom zdarza się obumierać ze wspomnień (s. 22).
Nie pytając, poszłam w głąb siebie i zabłądziłam (s. 29).
Śmierć wbija nas jak kołki w ziemię (s. 39).
Jak zauważyłam na początku – może tomik wygląda skromnie, ale poezja w nim ukryta warta jest uwagi.
Wanda Skalska
Mirosława Piaskowska-Majzel (Po)między – http://www.wforma.eu/(po)miedzy.html