Maria Bigoszewska Gwiezdne zwierzęta
Tomasz Hrynacz Corto muso
Jarosław Jakubowski Żywołapka
Wojciech Juzyszyn Efemerofit
Bogusław Kierc Nie ma mowy
Andrzej Kopacki Agrygent
Zbigniew Kosiorowski Nawrót
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito na grzybach
Jakub Michał Pawłowski Agrestowe sny
Gustaw Rajmus Królestwa
Karol Samsel Autodafe 8
Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy
Edward Balcerzan Domysły
Henryk Bereza Epistoły 2
Roman Ciepliński Nogami do góry
Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3
Anna Frajlich Odrastamy od drzewa
Adrian Gleń I
Guillevic Mieszkańcy światła
Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden
Tomasz Majzel Części
Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła
Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta
Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu
Karol Samsel Autodafe 7
Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III
Marek Warchoł Bezdzień
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Kanibalizm wydaje nam się wstrętny. Być może jednak jedzenie czegokolwiek jest kanibalizmem? Wszyscy jesteśmy życiem, a co przyswajamy, jedząc: właśnie życie, zwane w fazie kulinarnej żywnością. Weganie, podobnie jak mięsożercy, są kanibalami. To, że rośliny rzeźne nie cierpią jak zwierzęta rzeźne, jest prawdopodobnie mitem. Nie darmo w Słowiańczyźnie „męka” i „mąka”, odnosząca się do zmiażdżonych ziaren, to nazwy oboczne. Wstrętne jest nie tylko jedzenie, lecz tym bardziej to, co następuje po nim: trawienie i wydalanie. Pomyślcie, czyste duszyczki, które kryjecie się wstydliwie po różnych miejscach ustronnych, wygódkach i szaletach, z czym właściwie tak się kryjecie? Czy nie z hańbą istoty myślącej, która chciałaby być aniołem, niczym nie skalanym, a musi się odżywiać i tak dalej (zwłaszcza owo „tak dalej”)? Otóż to, moi bliźni, wszyscy jesteśmy kanibalami, wszyscy jesteśmy życiem, które aby siebie podtrzymać, musi pożerać życie.
