Maria Bigoszewska Gwiezdne zwierzęta
Tomasz Hrynacz Corto muso
Jarosław Jakubowski Żywołapka
Wojciech Juzyszyn Efemerofit
Bogusław Kierc Nie ma mowy
Andrzej Kopacki Agrygent
Zbigniew Kosiorowski Nawrót
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito na grzybach
Jakub Michał Pawłowski Agrestowe sny
Gustaw Rajmus Królestwa
Karol Samsel Autodafe 8
Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy
Edward Balcerzan Domysły
Henryk Bereza Epistoły 2
Roman Ciepliński Nogami do góry
Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3
Anna Frajlich Odrastamy od drzewa
Adrian Gleń I
Guillevic Mieszkańcy światła
Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden
Tomasz Majzel Części
Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła
Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta
Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu
Karol Samsel Autodafe 7
Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III
Marek Warchoł Bezdzień
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Szanowny Panie, mnie również jest smutno, zwłaszcza że tak wiele w tak krótkim czasie zdało się nas połączyć. I mimo że minęły już 54 lata od naszego rozstania (mam nadzieję, że jeszcze obaj żyjemy, przynajmniej duchowo), pozwalam sobie przesłać Panu krótki wierszyk na pożegnanie (tak to trzeba, niestety, nazwać) i na pociechę jednocześnie. Choć w gruncie rzeczy to poważna sprawa, w końcu to tylko postmodernizm.
stoję na brzegu purpurowego sznura
w pielgrzymce przez kolczaste druty rzek
do Wielkiej Matki Renesansu tłustej
i – Bogiem a prawdą – niezbyt ładnej
Włoszki z domalowanymi zresztą
w ramach dekonstrukcji wąsami
stoję i patrzę i daję świadectwo obrony
królestwa bez kresu i miasta popiołów
która będzie trwała do końca podróży
Pana Cogito przez wieki i pustynie
bo on jest wierny on idzie
bo on jest Miasto
na moich oczach surrealizm
zamienił się w totalizm
halucynacji Freuda urojeń
Stalina obsesji Hitlera
i wszystkich lęków ludzkości
oraz jej manii wielkości
Pan Cogito stoi na brzegu
purpurowego sznura i liczy
na pamięć której nie może
zabraknąć gdy zniknie
cienka linia horyzontu i kresu
tego pięknego i różnego świata
Nie piszę: „Żegnaj Przyjacielu”, ale „do następnego”; może kiedyś znowu się spotkamy...
Uściski
MC
© Marek Czuku
