Jest wyciszone, niedzielne popołudnie. Przepisuję Pomnik Elizabeth Bishop w tłumaczeniu Andrzeja Sosnowskiego, przygotowując najnowszy numer „eleWatora” poświęcony poetce. Parafrazę Pomnika – o tytule Pomnik wiersza Elizabeth Bishop „Pomnik” przygotował dla pisma Piotr Matywiecki. Po nim przyjdzie czas na Wyobrażenie góry lodowej, do którego parafrazę przygotowała Asia Mueller. Jestem przeziębiony, rozgrzany lekarstwami – nie dopomógł z pewnością ruch do Warszawy z Ostrołęki: właściwie wyjazd w to i z powrotem na wykład z historii literatury romantyzmu. Mówiłem o polskim biedermeierze oraz towiańczykach.
Zmagam się z artykułem o Karainie Josepha Conrada, ale jeszcze bardziej spala mnie trzecie Autodafe. Są dni, w których nie chciałbym poprzestawać na czymkolwiek i pisać choćby okrągłą dekadę – oczywiście, w sposób bardziej wystudiowany, coraz silniej skupiony – wpisując się precyzyjnie w przedział pomiędzy 30. a 40. rokiem swojego życia. Gdy wszelako wątpię, chciałbym przynajmniej ustalić jakiś dowolnie rozszerzony kształt Autodafe i (na przykład) rozwinąć jego ostatnią, trzecią część aż do 180. ogniwa, co powinno mi zająć czas aż do listopada. Najprawdopodobniej zakończę sto dwadzieścia ogniw na samym początku okresu wielkanocnego. To zresztą poemat szalenie wrażliwy na cykle i pory roku.
Gdy (swoją drogą) przyglądam mu się, czuję, jakbym spoglądał w bezgłośną i bezmowną próżnię. Prześladuje mnie liryka zwrotu do adresata w swojej najbardziej fanatycznej z postaci, w jej tonie pisałem wczoraj antystrofy do Darka Dziurzyńskiego, mojego dawnego przyjaciela z polonistyki, czułego redaktora młodzieńczych tomików. Jestem świadom każdego oskarżającego słowa w poemacie. Wpierw pisałem w poetyckim (jawnie antyestetycznym) pół-zwrocie do niego – około dziewiątej rano, następnie – prowadziłem warsztaty literackie w Ostrołęce i – około trzynastej – pokazywałem młodym poetom jego Felinostychy. Te natomiast są tak wybitne w swojej emocjonalności oraz transgresyjności, że sprawiają, jakoby wszystko, co pisałem i zapisałem w Autodafe, jawiło mi się – pod ich ciężarem – frenetycznym „poświstywaniem”.
To zapis mojego stanu. Te „małe śmierci” są Autodafe bardzo potrzebne, któraś z pewnością także i całe Autodafe (bardzo naturalnie i bardzo sprawiedliwie) uśmierci. Lecz jeszcze nie teraz. Skądinąd – myślę, że wiem, jak czytałby Bishop grafoman. I myślę do tego, że wcale (a wcale) nie mam pojęcia, jak czytałby Bishop – erudyta. To dobrze, to poziom powierzchni, trudny zazwyczaj do wypatrzenia i określenia granicami.
© Karol Samsel
