Maria Bigoszewska Gwiezdne zwierzęta
Tomasz Hrynacz Corto muso
Jarosław Jakubowski Żywołapka
Wojciech Juzyszyn Efemerofit
Bogusław Kierc Nie ma mowy
Andrzej Kopacki Agrygent
Zbigniew Kosiorowski Nawrót
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito na grzybach
Jakub Michał Pawłowski Agrestowe sny
Gustaw Rajmus Królestwa
Karol Samsel Autodafe 8
Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy
Edward Balcerzan Domysły
Henryk Bereza Epistoły 2
Roman Ciepliński Nogami do góry
Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3
Anna Frajlich Odrastamy od drzewa
Adrian Gleń I
Guillevic Mieszkańcy światła
Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden
Tomasz Majzel Części
Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła
Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta
Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu
Karol Samsel Autodafe 7
Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III
Marek Warchoł Bezdzień
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Drogowskazy na pałace i dworki dawne. Viola mówi, że jechać bez zatrzymanek. Jadę, więc szłem. Wolno wchodzimy w wąskie szosy zadbane, kręte trochę, ale potem kilka zjazdów i pod górę. Ach tak, już jest woda. Spoglądam na kolana Bugu. Jadę wzdłuż Bugu i jakbym czuł wodę. Drewniane chatynki jakich na Podlasiu północnym, nad Biebrzą tyle. Tu mniej, część zrujnowana i wbita czasem w ziemię podlaską. Ukłucie czasu. Wiele zagród murowanych, solidnych, europejskich, nowoczesnych ze wszystkimi arteriami wypełnionymi zdrową krwią. Treblinka z boku. Krzyże, świątki, kołyszemy się z Violą na drodze pustej ku Siemiatyczom. Jest drogowskaz na Św. Górę Grabarkę. Cholera, jakie zmęczenie mnie bierze, ciepło, wilgotno, sucho. Bo ja wiem co? Piję limoniadę i jadę. Szłem. Taka to jazda podlaska.
Do Siemiatycz nie jedziemy. Po drodze wchodzimy do różnych miejscowości w kierunku na Białą Podlaską: Słochy Annopolskie, Koszarka Weska, Annusin, Kudelicze, Szerszenie, Homoty. Zmęczenie wchodzi mi na maskę. Zwalniam, puszczam koński zaprzęg pełen sczerniałej słomy. Tu też wszystko na wiór spalone i wojny nie trzeba. Grabarka tuż tuż: szłem. My w Szumiłówce stacjonujemy. Więc jazda zupełnie marginesowymi drogami, ale równiuchna, staranne asfalty, betony, znaki o jakich nikomu się nie śniło w kilku językach informujące o cudach podlaskich. Mocny zakręt w Szumiłówce i pod kątem prostym odbijamy na drogę do Św. Góry Grabarki. Dom murowany, duży, przebudowany. Wysiadamy wprost na Churchilla psa, który pilnuje obejścia. Gospodyni podchodzi do płotu z Churchillem zawodzącym na nas. Proszę, proszę, jazda do środka z autem, mówi do nas.
© Maciej Wróblewski
